اطلاعات به دست آمده از ۳۴ تحقیق در ۱۳ کشور نشان می‌دهد که اگر افراد فقیر در کشورهایی مثل مالاوی، اندونزی و اکوادور بدون هیچ چشم‌داشتی از طرف دولت، یا سازمان‌های غیرانتفاعی کمک مالی دریافت کنند، وضعیت سلامتی بهتری پیدا خواهند کرد.
گروهی از کارشناسان سلامت عمومی، اقتصاددانان و همه‌گیرشناسان از کانادا، آلمان، نیوزلند و ایالات متحده اطلاعات ۱,۱۴۰,۳۸۵ نفر در قالب ۵۰,۰۹۵ خانوار را در آفریقا، آمریکا و جنوب شرق آسیا بررسی کرده‌اند. نتیجه این بود که ارائه کمک‌های مالی بی‌قید و شرط در کشورهایی که میانگین درآمد پایین یا متوسط دارند، نه تنها باعث کاهش فقر می‌شود بلکه امنیت غذایی، وضعیت تغذیه و توجه به تحصیل پایدار را افزایش می‌دهد.
بررسی‌های بعدی بر روی افرادی که این پول را دریافت کرده بودند، نشان داد که آن‌ها در مقایسه با افرادی که پولی نگرفته بودند، در دو هفته تا سه ماه اخیر بیمار نشده بودند. به‌علاوه، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این افراد پول بیشتری را صرف سلامتی خود کرده‌اند.
ارائه کمک مالی مستقیم می‌تواند موثر باشد
این مطالعات ۲۴ برنامه کمک مالی مختلف از سوی دولت‌ها، سازمان‌های غیرانتفاعی یا محققان را تحت نظر گرفته بود. مبلغ کمک‌ها هم از ۱.۳ تا ۸۱.۹ درصد سرانه تولید ناخالص داخلی متفاوت بود. دولت‌ها و سازمان‌های مختلف بیش از پیش سعی دارند با روش‌های ساده مثل ارائه کمک‌های مالی به کاهش فقر بپردازند.
با این حال، بسیاری از این برنامه‌ها برای ارائه پول افراد را به انجام یک کار خاص، مثلا اطمینان از تحصیل کودکان، ملزم می‌کنند. گاهی اوقات این شرط شامل انجام یک عمل مرتبط با سلامتی مثل شرکت در کارگاه‌های آموزش سلامت یا مراجعات پیشگیرانه به پزشک است.
ولی در برنامه‌های کمک مالی بی‌قید و شرط نیاز به صرف هزینه برای نظارت بر عملکرد شهروندان از بین می‌رود. افزون بر این، افراد احساس عزت نفس بیشتری پیدا می‌کنند، چون به آن‌ها اجازه داده شده تا تصمیم بگیرند که می‌خواهند از این پول در چه راهی استفاده کنند.
با این وجود، هنوز مشخص نیست که تاثیر دراز مدت این روش بر سلامت افراد چگونه خواهد بود و آیا چنین روشی می‌تواند در کشورهای ثروتمندتر مثل آمریکا یا در مواقع بحرانی مثل زمان وقوع طوفان موثر باشد یا خیر.
